13 476 km od Iławy, w południowej części Afryki, znajduje się miasto Bulawayo. Drugie pod względem wielkości miasto w Zimbabwe. Swoim wyglądem niewiele różni się od znanych nam miast europejskich. Wystarczy jednak pojechać 50 km dalej od miejskich zabudowań, by dotrzeć do wsi pozbawionych dostępu do elektryczności i bieżącej wody.
Dzieci, które mieszkają w głębi afrykańskiego buszu, kilkadziesiąt kilometrów od Bulawayo, każdego dnia zajęcia w szkole zaczynają rano i kończą o godzinie 16:00. Drogę do szkoły z oddalonych nawet o kilkanaście kilometrów wiosek, dzieci pokonują pieszo. Z ogromną determinacją i zaangażowaniem starają się jak najlepiej przygotować do egzaminów. Ponieważ tylko dzięki edukacji mogą odmienić swoje życie. Przeszkodą w realizacji marzeń są niestety bardzo skromne warunki bytowe. Dzieci często nie przychodzą do szkoły, ponieważ ich rodziców nie stać na zakup podręczników, ołówka lub maseczek, które teraz także w Zimbabwe są obowiązkowe. Czasami dzieci nie mają po prostu ubrań i butów.
Dzięki niesamowitej inicjatywie pani Agnieszki Ciechanowskiej – mamy dwojga naszych uczniów oraz wychowawczyni klasy IIIb – Katarzyny Konopki, „Jedynkowa Rodzina” poszerzyła grono przyjaciół o społeczność szkolną Hlanganani 2 Primary School „Spotkajmy się w szczęśliwym miejscu” z Zimbabwe.
„Szczęśliwa szkoła” znajduje się w maleńkiej miejscowości w afrykańskim buszu, oddalona kilkadziesiąt kilometrów od Bulawayo. Mieszkańcy tamtych terenów nie posiadają pieniędzy, sami budują swoje domy, jedzą to, co uda się im wyhodować. Jedyną szansą na odmianę ich bardzo trudnego życia jest edukacja. Dlatego pomimo braku środków, a jedynie nakładem własnej pracy oraz hojności darczyńców lokalna społeczność wybudowała szkołę. Budynek jest bardzo skromny. Brakuje praktycznie wszystkiego, podstawowych przyborów szkolnych, pomocy dydaktycznych, mebli. Latem temperatura w klasach jest tak wysoka, że nie da się prowadzić tam lekcji. Pomimo to do szkoły zapisanych jest 650 uczniów. Grono Pedagogiczne składa się natomiast z 6 nauczycieli i Dyrektora Mr Msimango.
Dzieci rozpoczynają naukę, kiedy kończą 5 lat. Uczą się rymów, piosenek, wierszyków, bez używania zeszytów i ołówków. Pierwszy rok nauki można porównać z naszym wychowaniem przedszkolnym. Kiedy dzieci maja 6 lat, zaczynają siedmioletnie przygotowanie do egzaminów państwowych. Przedmioty, których się wtedy uczą to: matematyka, język angielski, lokalny język Ndebele Nauk, technologia – użycie komputera, telefonu, drukarki. Poza przedmiotami ogólnymi są także lekcje tradycji i kultury afrykańskiej, historia, nauka o rodzinie, religia, edukacja o moralności postępowania w życiu, agrokultura wraz z praktycznymi zajęciami sadzenia roślin na zewnątrz. Dzieci uczą się też muzyki, plastyki, sztuki oraz wychowania fizycznego.
Dlatego, kiedy pani Agnieszka Ciechanowska bardzo nieśmiało poprosiła w imieniu dzieci o naszą pomoc, nie wahaliśmy się ani chwili. Przygotowane przez naszych najmłodszych laurki, zdjęcia, przyniesione przybory szkolne (ołówki, kredki, temperówki itp.) oraz zebrana w ekspresowym tempie kwota ponad 1 000 zł przez uczniów klas I d, II d, II e, III b, III c i IV c, wywołały uśmiechy na małych twarzyczkach uczniów „Szczęśliwej Szkoły”.
W przyszłości będziemy robić wszystko, żeby podtrzymać tę niezwykłą nić, która połączyła nasze szkoły. Tuż przed świętami z Iławy do Zimbabwe wyruszyła kolejna paczka z listem od dyrektor SP1, Aleksandry Skubij, pomocami dydaktycznymi, przyborami szkolnymi i maseczkami.
Dzięki tej niecodziennej inicjatywnie mieliśmy szansę, po raz kolejny przekonać się, że „Rodzinę Jedynki” tworzą wspaniali ludzie. Wystarczyło hasło, żeby otworzyły się serca, gotowe pomóc potrzebującym dzieciom. Przy wsparciu zaprzyjaźnionych z naszą szkołą przedsiębiorców, lokalne hurtownie papiernicze wyprzedały wszystkie temperówki, ekierki, linijki i kątomierze, a setki uczniów uczęszczających do Hlanganani 2 Primary School dostało szansę na „lepsze jutro”.
Społeczność Jedynki po raz kolejny udowodniła, że wyznaje zasadę, ks. Mieczysława Malińskiego, iż „Miarą twojego człowieczeństwa jest wielkość twojej troski o drugiego człowieka”.
/K.K./
